تریاک چیست؟
سلام دوستان من مسافر این دنیا هستم و همسفرشما
شکرگذار قدرت مطلقم ،که به من فرصت داد که به آگاهی بپردازم.
تریاک در مقایسه با مواد مخدر دیگر، خام‌ترین و کم تاثبرترین ماده مخدری به شمار می‌آید. تریاک مایعی است شیر مانند که از گیاه کال خشخاش بدست می‌آید. زمانی که این مایع در معرض هوا قرار می‌گیرد سخت شده و به ماده قهوه‌ای سوخته و یا سیاه رنگی تبدیل می‌شود. شکل سخت شده آن معمولا” تدخین می‌شود اما به طور خوراکی هم می‌توان از آن استفاده کرد. تریاک به طور معمول در کشور برمه و افغانستان کشت می‌شود.
طریقه مصرف تریاک
در کشورهای غربی امروزه، تریاک به شکل پودری یا کلوخی به رنگ قهوه‌ای سوخته در دسترس مصرف کنندگان قرار می‌گیرد. این ماده یا تدخین شده و یا به صورت خوراکی یا تزریقی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
تاثیرات تریاک بر بدن
از آنجایی که ساختار تریاک بسیار شبیه به ساختار مواد مخدر طبیعی بدن می‌باشد در اثر استفاده مولکول‌های مخدر موجود در تریاک گیرنده‌های اعصاب را تسخیر کرده و همان حس آرامش فاقد درد را در بدن تولید می‌کند. این ماده مخدر ابتدا باعث حس شادمانی و سرخوشی شده اما با استفاده مکرر، بدن برای دسترسی به این حالت به میزان هرچه بیشتر از این مواد نیاز پیدا می‌کند.
سوء تغذیه، مشکلات تنفسی و افت فشار خون از جمله بیماری‌هایی هستند که با اعتیاد به تریاک در رابطه‌اند. تریاک ماده‌ای بسیار اعتیادآور است. در اثر استفاده از این ماده اشتیاق به مصرف چه جسمانی و چه روانی بسیار سریع پیشرفت می‌کند. خماری ناشی از تریاک باعث تهوع، آبریزش چشم، خمیازه، سرمازدگی و یا عرق می‌گردد.
حالت خماری بسیار ناراحت کننده و دردناک است و در واقع معتادین بیشتر برای جلوگیری از درد ناشی از خماری به مصرف آن ادامه می‌دهند تا به دست آوردن حس سرخوشی!
” در میان تمامی امکاناتی که خداوند بزرگ برای رهایی درد انسانها خلق کرده هیچکدام به موثری تریاک نیست “
در قرن ۱۸ میلادی تدخین تریاک در خاور دور بسیار رواج پیدا کرده بود و داد و ستد تریاک یکی از منابع اصلی درآمد برای مستعمره‌های انگلستان و هلند محسوب می‌شد. حتی اسپانیائی‌ها هم سهم خود را از این معاملات از فیلیپین دریافت می‌کردند. با اینکه در آن زمان تریاک در اروپا در دسترس همگان بود ولی وفور آن مشکل ساز نبود.
تریاک به طور قابل توجه‌ای از مواد مخدر مختلف ترکیب شده که در قرن ۱۹ میلادی دانشمندان موفق به تجزیه این ماده شدند. در سال ۱۸۰۶ فردریک سرترنر، شیمیدان آلمانی ، برای نخستین بار موفق به استخراج یک ماده از کل مواد ترکیبی در تریاک شد که آن را مرفین نامید. وی اسم “مرفین” را بر مبنای اسم خدای خواب یونانیان “مورفوس” انتخاب کرد. دومین ماده استخراجی از تریاک “کدئین”، توسط روبیکت، پروفسور و شیمیدان فرانسوی، در سال ۱۸۳۲ میلادی و به دنبال آن در سال ۱۸۴۸ میلادی ماده پاپاورین توسط ” مرک” دانشمند آلمانی به دست آمد. این مواد خالص جایگزین استفاده دارویی از تریاک خام شدند و همانند تریاک این مواد به عنوان داروی ضد درد و اسهال مورد استفاده قرار گرفتند. با اختراع و کشف تزریق زیرجلدی در اواسط قرن ۱۹ ، مرفین به عنوان مسکن وریدی مورد استفاده قرار گرفت.
میزان اعتیاد در آمریکا در طی صد سال گذشته رشد گسترده ای داشته است. این، بخشی به دلیل مهاجرت چینی‌های معتاد به تریاک و بخشی به دلیل تزریق بی‌رویه مواد مخدر به عنوان مسکن به زخمی‌های جنگی بوده است. به علاوه اینکه در بسیاری از داروهای معمول و مورد استفاده عموم، ترکیباتی از تریاک وجود دارد.
جهت مشـاوره رایگـان درمـان اعـــتیاد کـلیک کـنید
شاید بتوان گفت که بخشی به همین دلیل بود که مرفین به عنوان درمان اعتیاد معمول شد، بدین شکل که اگر پزشکان برای درمان اعتیاد به تریاک از مرفین استفاده می‌کردند، شخص معتاد علاقه‌ای به خود تریاک نشان نمی‌داد و اعتیاد وی درمان می‌شد!!!
اروپایی‌ها هم با مشکلاتی مشابه روبرو شدند و با اینکه استفاده تریاک به مراتب بیشتر از اکنون بود اما به عنوان مصارف دارویی مورد قبول قرار گرفت و این عمل باعث به وجود آمدن مشکلات فراوانی گردید. در پایان قرن گذشته ایالات متحده آمریکا سعی در مهار کردن مصرف غیردارویی از تریاک کرد، خصوصا” درکشور چین و حتی اواخر قرن پیش سعی در ممنوعه کردن این مواد کرد. علاقه آمریکا برای مهار این معضل به دو دلیل بود، یکی اینکه آنان برای بازاریابی و فروش محصولات خود، به کشور چین نیاز داشتند اما کشور چینی با اقتصاد قوی. و دلیل دوم ظاهرا” جنبه اخلاقی این موضوع بود.
در اثر جنگ اسپانیا و آمریکا، فیلیپین در استعمار آمریکا قرار گرفت و فرمانداران جدید با مشگلی گسترده روبرو گشتند. در آن زمان اسقف اعظم فیلیپین، چارلز هنری برنت آمریکایی، مبارزه اخلاقی در رابطه با داد و ستد تریاک و اعتیاد ناشی از آن علیه آمریکا به راه انداخت که حمایت گسترده‌ای را به همراه داشت. با وجود ممنوعه اعلام کردن مصرف تریاک در آمریکا و برخلاف کشورهای اروپایی، اعتیاد به تریاک همواره یکی از معضلات اجتماعی به حساب می آمد. با ضعیف شدن وضع اقتصادی چین، این کشور شاهد رشد جنبش ضد تریاک در دنیا بود. ناگفته نماند که در عین حال انگلستان و هلند حامی این جنبش نبودند. چرا که کشت خشخاش برای آنان از جمله منابع اصلی درآمد محسوب می شد.
در سال ۱۹۰۹ با فشار شدید آمریکا، نمایندگان کشورهایی که دارای مستعمره در خاور دور بودند به همراه کشور ایران در شانگهای اولین کنفرانس بین المللی تریاک را به ریاست اسقف هنری برنت برگزار کردند. این کنفرانس پایه‌ای برای کنفرانس بعدی در سال ۱۹۱۱ در هیگ شد. انگلستان برای شرکت در این کنفرانس با این پیشنهاد پیش آمد که این کنفرانس و معاهدات ناشی از آن می بایست تهیه و داد و ستد کدئین و مرفین را هم در برگیرد. آلمانی‌ها به این شرط مخالفت شدیدی نشان دادند چرا که صنعت داروسازی آنان در این زمینه فعالیتهای گسترده‌ای داشته و به نوعی متکی به تولید این مواد بود.پس از کشمکش‌های بسیار این کنفرانس منجر به اخذ پیمان بین‌المللی تریاک در۲۳ ژانویه ۱۹۱۲ میلادی شد. لازم به تذکر است که این پیمان تا آنجایی پیش رفت که کشورهای هم پیمان موظف به کنترل دادوستد تریاک در چهارچوب قانونی و ملی کشور خود شدند.
آلمانی‌ها برای حفظ صنعت دارویی خود و تولید مرفین و کدئین حتی لغات و نوشتار این معاهده را با وسواس انتخاب می‌کردند. تصویب این پیمان نهایتا” متکی بر همکاری کشورهایی بود که در این کنفرانس شرکت نداشتند و به عبارتی این معاهده بسیار باز و بی در و پیکر و عاری از هرگونه چهارچوب و مرزبندی خاصی بود.
کنفرانس بعدی در هیگ در سال ۱۹۱۳ برگزار شد که به همان اندازه کنفرانس قبلی در اجرای شروط ناموفق بود. در کنفرانس هیگ به سال ۱۹۱۴ توافق نامه‌های به امضاء رسید که “اجرای” شروط پیمان کنترل تریاک را در رابطه با هر کشوری، بدون امضای تمامی کشورهای هم پیمان مجاز شمرد و این خود حرکتی به جلو بود. پیرو این توافق نامه ایالات متحده آمریکا بلافاصله مصوبه “مواد مخدر” را به تاریخ دسامبر ۱۹۱۴ به بندهای قانونی کشور خود اضافه کرد. این مصوبه نه تنها داد و ستد مواد مخدر را تحت کنترل قرار داد بلکه تصاحب بدون مجوز هر کدام از مواد مخدر نامبرده در پیمان را عملی “جنایی” شناخت و عدم رعایت آن منجر به ۲۰۰۰ دلار جریمه نقدی و محکومیت تا ۵ سال زندان برای فرد می‌شد!! و این خود اولین گام قانونی برای جزایی ساختن استفاده از مواد مخدر شد!
جنگ جهانی اول باعث رکود تمامی تلاش‌های پیشین شد و این موضوع تنها پس از امضای معاهده ورسای مجددا” مطرح شد. در این معاهده آمریکا اقداماتی را جهت تشویق و جلب کشورهای دوری گزیده از الحاق به معاهده ۱۹۱۲ معرفی کرد. این پیمان در سال ۱۹۲۰ میلادی جهت اجرا به دست “لیگ ملت ها” سپرده شد.
همزمان در سال ۱۹۲۰ مصوبه مواد مخدر خطرناک در انگلستان به اجرا درآمد. جالب توجه اینجاست که در حالیکه آمریکائی‌ها در این دوره استفاده از هروئین را برای مصارف دارویی هم غیرقانونی اعلام کردند اما انگلیسی‌ها استفاده و تهیه مواد مخدر، به طور مثال، هروئین، را برای مداوای معتادین به مواد مخدر مورد قبول قرار دادند.
همانطور که قبلا” اشاره شد به دلیل عدم استحکام و انسجام معاهده ۱۹۱۲ تک تک کشورها چگونگی وظایف مذکور در معاهده در رابطه با کنترل تریاک را هر زمان و به هر شکلی که مایل بودند پیاده کردند و به همین دلیل استفاده از تریاک تا سال ۱۹۲۰ به طور قانونی معمول بود.
جهت مشـاوره رایگـان درمـان اعـــتیاد کـلیک کـنید
مشکل اصلی در این بود که استفاده شیمیایی قانونی یود و تولید انواع مواد مخدر به غیر از تریاک خود معضلی اجتماعی را به وجود آورد. برای مبارزه با این معضل جدید “لیگ ملت ها” دو کنفرانس دیگر در ژنو برگزار کرد که موجب اخذ دو معاهده دیگر یکی به تاریخ ۱۱ فوریه و دیگری ۱۹ فوریه ۱۹۲۵ میلادی شد.
اولین معاهده میزان تولیدات داخلی و داد و ستد تریاک در مستعمره‌های خاور دور را محدود کرد. دومین معاهده تولید برگ کاکائو، کوکائین خام، اکوگنین (مایع مخدر موجود در برگ کاکائو) و گراس (علف) هندی را به لیست مواد مخدر مذکور در معاهدات قبلی اضافه کرد. به علاوه کشورها موظف بودند که تهیه، داد و ستد و مالکیت تمامی مواد “کرخت کننده” را به طور جدی و به طور سیستماتیک تحت نظر داشته باشند.
استفاده این مواد در چهارچوب شروط معاهده جرم جزایی محسوب نمی‌شد به علاوه اینکه تریاک همچنان به طور قانونی در کشورهای شرقی کشت و مصرف می‌شد. در نتیجه تنها راه مبارزه با سوء استفاده از تریاک ایجاد “حق امتیاز انحصاری” یا مونوپلی به نظر می‌آمد.
در سال ۱۹۳۱ در سطح بین المللی تلاش‌هایی برای تغییر قوانین و ممنوع ساختن تولید قانونی و استفاده تریاک تنها برای مصارف دارویی صورت گرفت. معاهداتی دیگر به این منظور بسته شد از آن جمله می‌توان از معاهده ژنو (۱۳ جولای ۱۹۳۱)، معاهده بانکوک (۲۷ نوامبر ۱۹۳۱) و معاهده ژنو (۲۶ جولای ۱۹۳۶) و چندین معاهده دیگر با پیچیدگی‌های خاص خود نام برد.
آخرین معاهده مشخصا” برای سرکوبی معاملات غیرقانونی مواد مخدر بود، و از هم پیمانان این معاهده درخواست کرد تا با جنایی معرفی کردن این عمل مجازات سخت‌تری تعیین کنند. با کمال تعجب آمریکایی‌ها با این معاهده مخالفت کرده و از امضای آن خودداری کردند!
پس از جنگ جهانی دوم سازمان ملل متحد این قضیه را به دست گرفت. بخش اقتصادی و شورای اجتماعی سازمان ملل متحد موفق شد تا کمیسیون مواد مخدر سازمان ملل را دایر کند. این کمیسیون از اعضای ۴۰ کشور تشکیل شده و تهیه و نوشتار خط مشی و سیاست جهانی مواد مخدر را شروع کرد. نتیجه فعالیتهای این کمیسیون منجر به اخذ معاهده‌ای جدید (نیویورک ۳۰ مارس ۱۹۶۱) شد که جایگزینی برای تمامی معاهدات پیشین گردید و همواره مورد استفاده است!
بر مبنای این معاهده تمامی هم پیمانان می‌بایست جهت محدود ساختن دادوستد مواد مخدر، تولیدات و مالکیت مواد مخدر تنها جهت مصارف علمی و دارویی ، اقدامات قانونی و اجرایی لازم را ارزیابی کنند. تمامی فعالیتهای دیگری که در جهت استفاده مواد غیر از مصارف علمی و دارویی صورت می‌گرفت جرم محسوب شده و درخور مجازات است.
این معاهده مواد مخدر را به چهار بخش دسته بندی کرده که شرایط نظارت بر هر کدام از این مواد مختلف است. سازمان ملل می‌تواند با مشورت و توصیه سازمان جهانی بهداشت هر نوع مواد جدید دیگری راکه باعث تهدید و خطر جدی بر سلامت عموم بوده و منبع درآمدی برای قاچاق‌چیان شود را به این لیست اضافه کند. تا آنجایی که این مواد ممنوعه اعلام نشود، تولید، داد و ستد و استفاده از آنها می‌تواند قانونی تلقی شود!
در این معاهده با در نظر گرفتن میزان سوءاستفاده از هر ماده، اسامی آن می‌تواند از یک دسته یندی به دسته بندی دیگر منتقل شود و قوانین بین المللی نیز می‌بایست با این تغییرات تغییر یابد. جالب توجه اینجاست زمانی که تمامی این معاهدات بسته شد، استفاده از تریاک یک معضل اجتماعی نبوده و برعکس تمامی قوانین اجتماعی دیگر، وعظ قانون مبارزه با استفاده از تریاک در اثر عکس العمل به یک مشکل اجتماعی نبود بلکه در اثر تحمیل کشورهای بیگانه به عنوان مثال آمریکا صورت گرفت. آمریکائی‌ها تنها به خاطر عقاید غیرعادی و ستمگرانه خود با برچسب زدن به افراد و تنها به خاطر منافع شخصی خود با قوانین به اشکال مختلف بازی کردند و می‌کنند.
متأسفانه هیچ معاهده‌ای قادر به کنترل، مصرف و کشت خشخاش در دنیا نشد. دولت‌ها در عین حال که به این معاهدات می‌پیوندند از طرف دیگر تنها به خاطر مسائل اقتصادی از داد و ستد‌های غیرقانونی چشم پوشی می‌کنند و قربانیان تنها مردم بی‌گناهی هستند که در اثر عدم‌آگاهی و شرایط نامساعد اجتماعی به چنگال این هیولای در لباس دوست اسیر می‌شوند و در پایان روز با برچسب “جنایتکار” به دید “انگل های” جامعه از اجتماع طرد می‌شوند.
